नसोचेको कथा

ललितपुर छ्यासीकोर्टको एउटा चोक, भैंसपाटी क्षेत्रको यात्रामा मैले यसलाई कति पटक देखेको छु । हेरेको छु । यो संग मेरो कुनै भावनात्मक सम्वन्ध थिएन ।

आजपनि एकै छिन वस्ने जमर्को मात्रै थियो म र मेरो साथी विद्याको । छेउमै एउटा सानो भाई आफ्नी आमालाई साइकल सिकाउदैं थियो । स्कुटर चलाउन सिक्नका लागि उनले साइकल सिक्न थालेकी रैछन्। जिस्किदै हामीले ति भाईलाई साइकल सिकाइदिन अनुरोध गर्यौं । “एक मिनेटको एक रुपैयाँं है त?” उसले व्यापार गर्ने योजना तत्कालै वनायो। विद्याले साइकल चढेकी मात्र के थिइ उ घढि हेर्न थाल्यो, म उसको परिपक्व व्यवहारले मरीमरी हाँंस्न थाले । दुई मिनेट चढेको दुई रुपैयाँ तिरेर हामी महँगो रैछ भनेर निस्कियो ।

 फुच्चे व्यापारीको नाम सोध्न विर्सिएछु,।

 टहलिदै कार्यविनायक तिर लाग्दा हामीले एक शारीरिक रुपमा अशक्त वालवालिकाको हुल भेट्यौ । एकैछिन उनिहरुसँग रमाइलो गर्न हामी त्यतैतिर लाग्यौं । वोल्न सक्नेले आफ्नो नाम भन्दै गए उमा, शिव यस्तै । विद्या वोल्न नसक्नेहरुसँग हातमा लेखेर सांकेतिक भाषा सिक्न थाली । म उनिहरुको मादल, तवला र हाम्रोनियमा रमेको मन हेर्न थालेँ ।

 त्यत्तिकैमा एउटा  अनुहार परिचित लाग्यो । नाम सोधें –सुरथी वलामी, घर–सोखेल ।म झस्किए, मेरै गाउको ठेगाना थियो । उनिसँग तस्विर खिच्दै थिए, मनमा विगतको याद नाचिरह्यो, मेरो स्कुलवाट फर्कने र खेतवाट फर्कने त्यो वाटो, उनि तिन चार वर्षकी थिइन, र्याल सिंगान वगाउदै विच वाटोमा वस्थिन, पैदलयात्रीले उनलाई गिज्याउथे त कोही लखेट्थे, कोही वावु आमाको भाग्य फुटेको “अलच्छिनी” जन्मेर भन्थ्ये । न उनी वोल्न सक्थिन, कहिले ढुंगाले हिर्काउथिन कहिले भाग्थिन ।

 फोटो खिचीसकेपछि, मैले उनलाई “तिम्रो दिदी शोभा होइन” भनीसकेको के थिए, उनि खुशि भइन र मलाई अंगालो हालिन । दिदीको साथीप्रति उनको आत्मियता थियो, मैले सजिलै अनुमान लगाए ।“सुरथी”अहिले उनि निकै ठुली भइसकिछन । धेरै फरक भइसकिछन । खुशि लाग्नु स्वभाविक थियो ।

साँझ वढदै थियो, ४० जनाको त्यो हुललाई विस्कुट र चकलेट दिएर हामी फर्कियौं ।

निर्दोष निश्चल अनुहारका फरक फरक रंगमा भिजेर कोठामा फर्किएकी म, आउने वित्तिकै वहिनीलाई सवै वेली विस्तार सुनाए ।

 “उ र म सानोमा कत्ति मिल्थ्यौं, तैलै विर्सिस?” मेरो वहिनीले “सुरथी”को प्रसंगमा गरेको प्रश्न थियो, मैले विर्सिएछु मौन स्विकारोक्ति थियो मेरो । “ए हो त” सामान्य प्रतिक्रिया थियो मेरो । तर मनमा भने थकथक लागिरह्यो । परिक्षाका कारण मैले मेरी वहिनीलाई संगै लैजान सकिन, यदि सकेको भए, सुरथीका आँखा म प्रति कति कृतज्ञ हुने थिए होला, उनको मन अझै कति खुशि हुन्थ्यो होला?