कप्तान पारसको बर्मुडा डायरीबाट

दुई महिना अघि वर्मुडाको नेपाली क्रिकेटको त्यो यात्रा शायद नेपाली क्रिकेटका लागि कहिल्यै पुरानो नहोला । चमत्कारजस्तै त्यो यात्राले बर्षौदेखिको विश्वकप क्रिकेट नजिक पुग्ने सपनालाई विपनामा परिणत गरेको थियो, त्यो पनि हारको संघारबाट फर्किएर । नेपाली क्रिकेट समर्थकका लागि आइसीसी विश्व क्रिकेट डिभिजन तिनको त्यो यात्रा, अनि उपाधिको उल्लाहस सदैव ताजा संस्मरण बनेको छ । पत्रकारको जिम्वेवारीभन्दा पनि नेपाली क्रिकेटको समर्थकको नाताले कप्तान पारस खड्रकालाई मैले यो यात्राका अन्तर मनका भावना साट्न अनुरोध गरेकी थिए । आज उनको त्यो रोमान्चक अनुभवको वेलिविस्तार लगाउन मन लाग्यो उनकै शब्दमा । यसरी शुरु भयो, अनि टुंगियो पारसको मनको डिभिजन तिनको त्यो यात्रा । जहाँ मैदानको प्रतिस्पर्धा भन्दा पनि मनले लिएको संकल्प, अठोट अनि कहिँकतै निराशाको विन्दुमा पुगेको, एउटा कप्तान, एउटा क्रिकेटर अनि एउटा इमान्दार हिरोको भावनात्मक यात्रा बर्मुडाको, यात्रा नेपाली क्रिकेटको ।

 .......वर्मुडा जानु अघि मलाई ज्ञानुको भिसाको चिन्ता थियो । उ टिमको मुख्य खेलाडी थियो । सबैभन्दा राम्रो खेलाडी भएन भने हामीलाई सबैभन्दा घाटा हुने थियो । धन्य सबै कुरा मिल्यो एक दुई दिन अघि भएपनि उ बर्मुडा पुग्यो । ज्ञानुको भिसाको चिन्ता चाहि मेरो दिमागमा एकदम खेलिराथ्यो । पहिलो दुइवटा खेलमा म्याच हार्नुको कारण त्यति राम्रो खेल्न पनि सकेनौं, खास कारण त मैदान नै हो । त्यत्ति सानो मैदानमा के गर्ने या नगर्ने ।
टस जित्यौं । सानो मैदानमा लक्ष्य पछ्याउन सजिलो हुन्छ भनेर फिल्डीङ रोज्यौं । तर टेलरले एक दमै राम्रो खेलिदियो । एउटै खेलाडीले एकसय ६० रन हान्छ भने कमब्याक गर्न गाहो हुन्छ । युगान्डासँगको दोस्रो म्याच त हामिले नराम्रो खेलेकै हौं । गेम प्लानले काम गरिरहेको थिएन। ज गर्ने भनेर सोचिन्थ्यो, त्यहि गलत भइरहेको थियो । पहिलो म्याच फिल्डीङ रोज्नु गलत भयो। दोस्रो खेलमा टस जितेर ब्याटिङ गर्यौं त्यो गलत भयो । सबै कुरा उल्टो उल्टो भइरहेको थियो । अभ्यास खेल मात्र होइन । बर्मुडा जस्तो ठाउँमा अलि धेरै समय दिनु पर्ने रहेछ ।

 कम्तिमा एक साता अघि जानु पर्दो रहेछ भन्ने महसुस भयो। भिन्न महादेशमा प्रतियोगिता खेल्न जाँदा केहि दिन अगाडी नै पुग्नु पर्दो रहेछ  । दुई खेल हारिसकेपछि पनि आशा त एकदमै कम थियो । तर एउटा कुरा चाँहि मनमा के थियो भने हामीले हाम्रो क्षमता अनुसार खेलिरहेका छैनौं । दुइवटा म्याच खेलिसक्यौं, हारिसक्यौं भनेर विश्वासै गर्न गारो भइरहेको थियो । त्यसमाथी मैदान यति सानो कि वलिङ गरेको पनि को हि होइन, ब्याटिङ गरेको पनि हो कि होइन । 

.......जे भयो भयो, त्यसमा हाम्रो नियन्त्रण छैन । बाँकी खेलमा भने नियन्त्रण गर्न सक्छौं, त्यहि भएर खेल राम्रो खेल्न पर्यो भन्ने सल्लाह भयो । अन्तिम खेलसम्म टिमको आशा वचाइराख्न के के अवस्था र संभावना हुन सक्छ भनेर हामिले हिसाव किताब गरेका थियौ । यो प्रतियोगिताको बिशेषता भनेको सबै टिमको स्तर समान थियो। रेलिगेसनमा परेको ओमान पनि राम्रो थियो ।

हाम्रो लागि पनि चाहे मान्नोस या नमान्नोस मैदानले नै खेललाई असर पारेको थियो । शायद प्रतियोगिता हारेको भए हाम्रो लागि त्यो एक्स्क्युज मागेको जस्तो हुन्थ्यो होला अहिले जितेर भन्दा विश्वास लाग्न सक्छ । हारेको भए मैदानको कारण देखाउदा त्यहि बिषयलाई आलोचना हुन्थ्यो होला । तर अहिले त्यो समस्या छैन। मरो भनाई के हो भने मैदानले क्रिकेट खेलमा धेरै नै फरक पार्छ । यति सानो मैदान थियो कि मैले कहिले पनि त्यति सानो मैदानमा खेलेको थिइन । विद्यालय स्तरको प्रतियोगिता पनि मैले त्यति सानो मैदानमा खेलेको थिइन ।

 व्यक्तिगत रुपमा म आफुलाई ५० ओभरमा यो प्रतियोगितामा असफल भए भबिश्यमा कुनै संभावना देख्दिनथे । ट्टिवान्टी चाँहि खेलिन्थो होला । अब चार पाँच बर्षपछि ५० ओभरमा निरन्तरता दिनु गारो कुरा थियो । म आफै निरन्तर हुन सक्ने थिइन । यहि डर सबैमा थियो। यसले गर्दा हामीले मिहिनेत पनि गरेका थियौं । मिहिनेत गरेकै भएर भाग्यले पनि साथ दियो । साथमा प्रशिक्षकले पनि राम्रो प्रशिक्षण दिएका थिए ।

यो अवसर गुमाएको भए यतिको केन्द्रित भएर शायद अर्को प्रतियोगिता खेलिदैनथ्यो होला भन्ने लागेको थियो। हामी ६÷७ जनाले कम्तिमा युवा खेलाडीलाई छोडिदिन पथ्र्यो होला । किनभने हामिले तिन चार पटक विश्व क्रिकेट लिगमा प्रयास गरिसकेका थियौं । त्यसले गर्दा म आफैलाई ५० ओभरमा अब निरन्तरता दिन्न कि भन्ने शंका थियो ।

 यथार्थमा भन्नु पर्दा डिभिजन दुईमा पुग्नु या नपुग्नु हाम्रो क्यारिएरसँग जोडिएको कुरा थियो । क्रिकेटमा भविश्य सुनिश्चित छैन त्यो हामीलाई थाहा थियो। कम्तिमा डिभीजन दुईमा पुगियो भने केहि मात्रामा अवसर र केहि मात्रामा आर्थिक स्थिति मजबुत हुने कुरा थियो। यो हाम्रो सपना र लक्ष्य सबै थियो । साथमा यो पुस्तामा नेपाली क्रिकटले धेरै आशा गरेको थियो । त्यो स्वभाविक थियो । हामी लामो समयसम्म खलिरहेका थियौं । धेरै खारिएका खेलाडी थिए । यो पुस्ताले गर्न नसके फेरि अर्को यस्तै टिम तयार गर्न भनेको १० बर्ष लाग्थ्यो । यसपटक असफल भएको भए हाम्रो यात्रा धेरै निराशाजनक हुन्थ्यो । यत्रो बर्ष खेलियो । १० बर्ष हुन लागिसक्यो खेलेको, मिहिनेत गरेका आखिर आएर के भयो त भन्दा केहि न केहि, भनेर नमज्जा लागेको थियो ।

जुन तरिकाले हामी प्रतियोगितामा गाको थियौं, अगाडी राम्रो नतिजा निकालेका थियौं । तयारी राम्रो थियो । तरैपनि लगातार दुई खेल हायौं । सिनीयर टिममा हामिले ५० ओभरमा दुइवटा म्याच लगातार हारेकै थिएनौं । इटाली विरुद्धको खेलमा टस जित्नु एकदम जरुरी थियो । पहिले ब्याटिङ गरेको भए त्यत्तिको अन्तरमा जित्न असंभब थियो । हामीले पहिले ब्याटिङ गरेको भए धेरै भएको भए २०० रन बन्थ्यो । अनि हामिलाई सय रनको अन्तरले जित्नु पर्दथ्यो जुन असंभव नै थियो ।
 टस जित्यौं । उनीहरुलाई रन हान्न दिएनौं । सोचे अनुरुप भयो। सुवास र प्रदिपले राम्रो खेले, सोचे अनुरुप सहज तरिकाले खेल जित्यौं । त्यतिबेला मलाई के लाग्यो भने सबै कुरा शायद लेखिएको हुँदो रहेछ । तर त्यसलाई पाउन सकारात्मक सोच र मिहिनेतको आवश्यकता हुदो रहेछ । प्रशिक्षक र टिमको इच्छा शक्तिले पनि हामीलाई सहयोग गर्यो । 

यो उपलब्धि हाम्रा लागि सबैभन्दा महत्वपूर्ण छ, खेलाडीको भबिश्यको लागि । म पनि कप्तान भन्दा पहिले एउटा खेलाडी हुँ । कप्तान म हिजो थिइन आज भएँ भोलि नहुन सक्छु । तर खेलाडी रहिरहन्छु । हो खेलाडीको भबिश्य सुनिश्चितताको लागि यो जित महत्वपूर्ण थियो । त्यसैले छनोट हुँदाको पल सबैभन्दा खुशिको थियो । अमेरिका  र बर्मुडा विचको खेलको नतिजा कुर्नु थियो । त्यो लगभग दुई घण्टाको समय सारै तनावपूर्ण थियो । के गर्ने के नगर्ने । कोही कता कोही कता । छनोट भएपछि एकछिन त हो कि होइन जस्तो लाग्यो ।
बर्मुडालाई जित्नै पर्ने अवस्था थियो। नत्र रेलिगेसनमा पर्दथ्यो । हो यहि नेर हाम्रो भाग्य चम्कियो अव माथिल्लो स्तरमा पुगेका छौं । सबैको खेलको स्तर सुधार्न पर्ने चुनौति छ ।  किनकी जुन स्तरमा अब नेपालले खेल्छ, त्यहाँ टिक्न ठुलो परिश्रम चाहिन्छ । हाम्रो भबिश्य सुनिश्चित गर्ने बाटो खुलेको छ । अब हामी आफैले मिहिनेत गर्नुपर्छ । अब कसैको हातमा होइन हाम्रो भविश्य हाम्रै हातमा छ । मिहिनेत गर्यौं भने त्यो स्थानमा पनि पुग्छौं ।

 ब्यक्तिगत रुपमा हामिले आफ्रनो तयारी गरिरहेका छौं । खेलाडीविच प्रतिस्पर्धा पनि छ । नगरि सुख छैन । प्रदर्शन भएन भने टिममा टिकीदैन भन्ने सबैलाई थाहा छ । राम्रो गर्न पर्यो र टिममा फिट पनि हुन पर्यो। कहिलेकाही कस्तो हुन्छ भने खेलाडी राम्रो छ तर टिममा फिट हुदैन । हामीलाई अव ब्याक्तिगत होइन टिमका लागि खेल्ने खेलाडी चाहिन्छ । कुनै खेलाडी अठार बिसको होला तर बिस वाला खेलाडी मै हुँ भनेर बस्छ, अठारको खेलाडीमा सामूहिक भावना छ भने त्यो खेलाडी पहिलो रोजाइमा पर्छ ।
 कप्तानको रुपमा मैले सक्दो गरेको छु । जहाँसम्म मलाई लाग्छ म इमान्दार छु । मैले बोल्ने भनेको मेरो लागि होइन खेलाडीको लागि हो । हामीले जे कुराको चाहना राख्छौं, त्यो हामीले स्वतः पाउनु पर्ने कुरा हो, तर हामीलाई दिइएको हुदैन । हामीले एउटाएउटा कार देउ भनेको पनि छैन । क्रिकेट र खेलकुदको संस्थासँग हामिले माग्ने भनेको सीमित स्रोत साधनमा पनि कतिपय कुरा गर्न सकिन्छ, हो हामी त्यो कुरा खोज्छौं.........